İnsanlık tarihi; sadece sanat, bilim ve kültürün öyküsü olmayıp aynı zamanda savaşların, şiddetin ve insanların yol açtığı felaketlerin de öyküsüdür. Pek çok kayıpla birlikte zorunlu göç; yerinden edilmiş ve ev sahibi bireyler için travmatik etkileri olan bir deneyimdir. Ölüm, yaralanma, şiddet, ailenin parçalanması, tanıdık ekolojik çevreden ayrılma, geçim kaynaklarını kaybetme, değerli nesneleri kaybetme, sosyal destek ağlarının parçalanması, ötekileştirilme, temel ihtiyaçlara erişememe gibi durumlar göç sürecinde ruh sağlığını tehdit eden risk faktörleri arasındadır. Yerinden edilmiş bireyler bu risk faktörlerinin birçoğuna eş zamanlı ve tekrarlı şekilde maruz bırakılarak çoklu travmatik deneyimler yaşamaktadırlar. Dolayısıyla benzer deneyimlerle kitlesel bir haraketlilik olan zorunlu göç, tüm aktörlerin ruh sağlığını birçok açıdan ortak noktalarda etkilemektedir. Ancak bu durum zorunlu göçün etkilerinin tüm sosyal aktörler için aynı veya benzer olduğu anlamına gelmemektedir. Zira çocuk, yaşlı, kadın ve engelli gibi kırılgan gruplar; zorunlu göçün ruh sağlığı açısından etkilerini daha derin deneyimlemektedirler. Nitekim bireyin nesnel olaya ilişkin öznel yorumu, travmanın niteliğini belirlemektedir. Dolayısıyla zorunlu göçün birey için ne kadar travmatize edici olduğu; deneyimin yaşandığı yaşa, bağlanmanın derinliğine, ayrılma kararının alınmasında bireyin ne denli aktif olunduğuna, ayrılıklara katlanma açısından psikolojik sağlamlığına ve aktif sosyal destek ağlarına bağlıdır. Bu minvalde mevcut çalışmalarla birlikte yerinden edilmiş bireylere yönelik, ortak deneyimlerden yola çıkan ancak birey veya gruba özgü risk ve koruyucu faktörleri görmezden gelmeyen, kapsayıcı, çok disiplinli mikro, mezzo, makro müdahalelerin gerçekleştirilmesi gerekmektedir. Bu gereklilikle çalışmanın amacı; zorunlu göçle oluşan psikolojik travmayı kırılgan grupların ruh sağlığı açısından ortak ve farklı deneyimleri üzerinden irdelemektir. Bu noktada zorunlu göç sürecinde kırılgan grupların travmalarının nesnel boyutu olarak ortak deneyimleri ve öznel boyutu olarak gruplara özgü deneyimler ele alınmıştır. Sonuç olarak ortak noktaların yanında bağlama, bireye ve gruba özgü farklılıklara da odaklanan bir perspektifi benimsemek, gerek birey gerekse toplum açısından koruyucu, önleyici, tedaviye yönelik müdahaleler, travma sonrası büyüme ve entegrasyon için önemlidir.